Het was geloof ik reclame voor kaas, met een vrij blote man. Een magere kaas, neem ik aan, want: ‘Wat er niet aankomt, hoeft er ook niet af.’
Dat uitgangspunt wil ik graag overnemen voor alle informatie die ik voortdurend over me heen gestort krijg, zowel in print als digitaal. Ik heb namelijk last van zo’n idee fixe dat ik alles wil/moet lezen wat er binnenkomt.
Wat valt er dan zoal aan leesvoer door de brievenbus? Aan abonnementen: de krant (NRC Handelsblad), Opzij, Vrij Nederland, de Vpro-gids, Ons Amsterdam. Dan allerlei bladen die gratis en ongevraagd op de mat vallen: twee huis-aan-huisbladen, het periodiek van de zorgverzekeraar, van twee banken, Amnesty International, Wakker Dier, het stadsdeel, Spoor van de spoorwegen, de Kampioen van de autowegen, Villa dÁrte (als je ergens een creditcard hebt) en reclamefolders in groten getale.
De daad bij het woord gevoegd heb ik welgeteld één (1) abonnement opgezegd. De rest wilde ik toch niet missen…
Dan stromen digitaal allerlei nieuwsbrieven binnen: van de HEMA tot aanbiedingen van reisorganisaties. Plus al die mededelingen van social media websites, waarbij m’n nieuwsgierigheid het vaak wint. Wie heeft wat nou weer geschreven? Zal ik er op reageren? Ook twitteren?
Ik ben het ‘afvinkende type’, altijd een lijstje ergens met taken die doorgestreept worden. Pas als dat gedaan is (lees: nooit) mag ik wat leuks gaan doen! Nog afgezien van mijn gewone werkzaamheden, kom ik dus niet toe om zelf erop uit gaan en te schrijven! Ik neem alle informatie als een spons op en word langzaam loodzwaar. Uitknijpen die handel!
Kortom: minder erin en meer eruit. En daarbij is zo’n blog een prachtig medium. Mijn eigen wereld, mijn eigen platform, geweldig! Met dank aan alle mensen die dit hebben uitgevonden en toegankelijk gemaakt.