Met dit weblog ga ik proberen mijn blogbangheid te overwinnen. Mijn angst om te schrijven op het world wide web is een drempel waar ik overheen wil. Zoals anderen pleinvrees hebben, en als therapie eerst een straatje om moeten.
Eigenlijk heb ik ook sociale media-angst. Waar anderen voor God en vaderland wegtwitteren, blijf ik steken in gedachten en belemmeringen. Waar blijven al die berichten? Tegen wie heb ik het eigenlijk? Ik ben van het type Two is company, three’s a crowd. En het web is zeker een crowd!
Komt bij: ik wil niet zeggen dat ik niet tegen kritiek kan, maar om elke scherpe reactie blijmoedig als ‘feedback’ te categoriseren, breng ik niet altijd op. Steek je hoofd boven het maaiveld uit!, was ooit het advies aan mij. Dus, op het gevaar af…
Het is geen nieuwe vergelijking, maar soms voel ik me als iemand die een vreemde taal leert. Je spreekt (pakweg in het Portugees) een mooie zin uit, en krijgt van de locals een woordenbrij terug waar je niets van begrijpt.
Jaren geleden was ik in het noorden van Spanje met mijn toenmalig vriendje. We hadden twee zinnen geleerd: ‘Twee bier graag’, en: ‘Wij zijn van het dierenbevrijdingsfront’. De gekste reacties kregen we.
Want dat is een beetje de makke van mij. Ik ben haast dodelijk verlegen (was kantje boord in mijn puberjaren), en hou tegelijkertijd van provoceren. Dat is geen handige combinatie.
In plaats van eerst die teen te proberen, plons ik soms meteen in het koude water. Bij deze een poging tot de stap voor stap-aanpak. En niet meteen opgeven als de boze buitenwereld niet meteen staat te springen…